Taraftar bir tarafa meyleden, iki taraf arasında birinin görüşlerini benimseyen kişi demektir. Tarafgir ise bir tarafı benimsemekle beraber yanlışlarını görmeyecek şekilde müdafaa ederek yanlışlarını da doğru gibi savunan kişidir. Taraftar hakperest iken tarafgir radikaldir.
Taraftar bir tarafa meyleden, iki taraf arasında birinin görüşlerini benimseyen kişi demektir. Tarafgir ise bir tarafı benimsemekle beraber yanlışlarını görmeyecek şekilde müdafaa ederek yanlışlarını da doğru gibi savunan kişidir. Taraftar hakperest iken tarafgir radikaldir.
**
Tarafgirlik de ikiye ayrılır. Biri müspettir ki hakkı müdafaa için bütün gayretini ortaya koyar. Diğeri menfi tarafgirliktir ki nefis hesabına ve hakkı ispat yerine kendi haklılığına vesile yapar. Nefs-i emmare hesabına ve yanlış ve batıl davasına körü körüne bağlanır ve hakkın yerine onu koymak için her şeyini seferber eder, malını ve mülkünü harcar. Böyle bir tarafgirlik haksızlara melcedir ve şeytan bu damarı çok iyi işletir. Haksız davasını haklı gibi gösterip taraftarlarını çoğaltmak için kin, öfke, garaz, yalan, iftira, nifak ve şikak gibi her nevi zulmü irtikap eder. (Mektubat, 2006, s. 456.)
Böyle bir tarafgir artık haksızlığı hak kabul etmiştir.
**
Haksızlığı hak dava eden bu nevi tarafgirlik mü’minlerde nifak, şikak, kin ve adaveti netice verir. Ortada ne ihlas ve hüsn-ü niyet ve ne de din ve iman kalır. Haklı olduğunu ispat için yapamayacağı şey yoktur. Bir adamın hatası ile bir köye bomba atar ve binler masumun zarar göremesine önem vermez. (Emirdağ Lahikası, 2006, s. 83.)
Böyle trafgirlerin en büyük silahı kendilerine taraf olmayanları “Tarafgir” gibi gösterip kendi yaptıkları haksızlığı, zulüm ve düşmanlığı hakperestlerin üzerine atmaktır.
Tarafgirlik hissi ve nazarı taraftar olduğu cereyanın kusurlarını görmediği gibi zulümlerini de müdafaa eder, basit bahanlerle haklı bulur. Bu da çok büyük cinayettir ve tarafgiri zalimin zulmüne ortak eder. Zira “Küfre rıza küfür, zulme rıza zulümdür.”
**
Siyaset ve menfaat tarafgirlik hislerini besleyen ve tahrik eden bir zemindir. Uhuvveti zedeleyen ve düşmanlıkları kötükleyen menfi tarafgirlik zulm-ü azimdir. Bediüzzaman bu nevi tarafgirliğe “garazkârane tarafgirlik” demektedir. (Mektubat, 451.) Böyle tarafgir birisinin davasına şeytan gelip yardım etse melek der rahmeti okutur, muhalifine melek gelse şeytandır der lanet eder.
Bediüzzaman işte böyle bir siyasetten Allah’a sığınmıştır.
