DÜNYA NEDİR? MAHİYETİ NEDİR?
M. ALİ KAYA
Dünya Nedir?
Dünya fanidir ve imtihan, kabiliyetlerin inkişaf ettiği yerdir.
Dünya olmazsa ahiret olmaz. Dünya bu cihette çok değerlidir.
Dünyanın üç yüzü vardır. Esma-i İlahiyeye ve ahirete bakan yüzü güzeldir.
Dünyanın fani yüzü nefsimizi ve ruhumuzu öldüren günahlara bakan yüzüdür.
Dünya fanidir; ama kazanımları bakidir. Dünyanın amacı hayırlı ameldir.
Kazanılarımız:
İlim öğrenmek. İlimlerin şahı iman ilmidir.
İlme uygun amel işlemektir.
Kabiliyetlerimizin inkişafı ve cennete layık hale gelmesi
İman ile İ’lây-ı Kelimetullah’a hizmet.
İnsana ve topluma hizmet etmek.
İnsanlık kültürüne ve tekâmülüne katkıda bulunmak
İnsanlığa faydalı olmaktır.
Risale-i Nurda Dünya Tarifleri, Dünyanın Hakikati ve Mahiyeti
Bu dünya ebedi kalmak için yaratılmış bir menzil değildir; ancak Cenab-ı Hakkın ebedi ve sermedi olan Dârüsselâma, Cennet menziline davetlisi olan mahlûkatın içtimaları için bir han ve bir bekleme salonudur. (Mesnevi-i Nuriye, 74.)
Dünya, muvakkat bir ticaretgah; her gün dolar boşalır bir misafirhane; ve gelen geçenlerin alış verişi için yol üstünde kurulmuş bir Pazar; ve nakkaş-ı ezelinin teceddüt eden, hikmetle yazar bozar bir defteri; ve her bahar, bir yaldızlı mektubu; ve her bir yaz, bir manzum kasidesi; ve o Sani-i Zülcelal’in cilve-i esmasını tazelendiren, gösteren ayineleri; ve ahiretin fidanlık bir bahçesi; ve rahmet-i İlahiyenin bir çiçekdanlığı; ve âlem-i bekada gösterilecek olan levhaları yetiştirmeye mahsus muvakkat bir tezgahıdır. (Lem’alar, 521.)
Dünyanın üç yüzü vardır: Dünyanın Birinci yüzü, Cenab-ı Hak’kın esmasına bakar; onların nukuşunu gösterir, mana-i harfiyle, onlara ayinedarlık eder. İkinci yüzü, ahirete bakar; ahiretin tarlasıdır. Cennetin mezrasıdır, rahmetin mezheresidir. Üçüncü yüzü, insanın hevesatına bakan ve gaflet perdesi olan ve ehl-i dünyanın mel’abe-i hevesatı olan yüzdür. Nur-i imanla dünyanın evvelki iki vechine bakmak, manevi bir cennet gibi olur. Üçüncü vecih ise, dünyanın fena yüzüdür ki, zati ve ehemmiyetli bir kıymeti yoktur. (Sözler, 1018; Mesnevi-i Nuriye, 128.)